Poseł i były burmistrz Le Pontet, Joris Hébrard, wziął udział w otwarciu nowego meczetu w swojej miejscowości. Współpracownicy polityka francuskiego Zjednoczenia Narodowego podkreślają, że „Francja zmienia swoje oblicze”, natomiast od działań parlamentarzysty odcięła się lider narodowców, Marine Le Pen.
Ubiegłotygodniowe zamieszki na imigranckich przedmieściach szwedzkich miast spowodowały, że Szwedzcy Demokraci przygotowali nowy plan przeciwdziałania podobnym wydarzeniom. Nacjonaliści przede wszystkim proponują deportację wraz z rodzinami osób, które są wrogie tamtejszemu społeczeństwu i wykazują antyspołeczne postawy.
Politycy Interesu Flamandzkiego zainaugurowali oficjalnie kampanię „Twierdza Europa”. Jej celem jest rozpropagowanie pięćdziesięciu propozycji pomocy dla państw dotkniętych skutkami masowej imigracji. Jednym z nich jest budowa muru chroniącego Europę przed presją migracyjną.
Francuskie Zjednoczenie Narodowe rozpoczęło zbieranie podpisów pod petycją przeciwko masowemu przyjmowaniu imigrantów z Afganistanu. Narodowcy uważają, że cierpienia Afgańczyków po zwycięstwie Talibaniu nie powinny być pretekstem do kolejnej fali masowego napływu trudnych do zasymilowania obcokrajowców.
Interes Flamandzki jest zaniepokojony przeprowadzaną przez rząd Belgii ewakuacją ludzi z Afganistanu. Samolotami do kraju transportowani są bowiem ludzie, których tożsamość nie została w ogóle sprawdzona. Z tego powodu do Europy mogą trafić Afgańczycy będący tak naprawdę ekstremistami.
Włoscy nacjonaliści zorganizowali manifestację pod jednym z portów, do których przypływają łodzie z imigrantami. CasaPound Italia w ten sposób stanęło „w obronie świętych granic” zagrożonych przez działalność organizacji pozarządowych, będących „najlepszymi sprzymierzeńcami handlarzy ludzi”.
Estoński minister spraw wewnętrznych, Mart Helme, uznał masową ukraińską imigrację za zagrożenie. Lider Estońskiej Konserwatywnej Partii Ludowej dostrzega w niej negatywne skutki dla tożsamości narodowej oraz dla samej gospodarki. Ukraińcy zaniżają bowiem stawki i zabierają pracę mieszkańcom Estonii.
Wbrew tytułowi o szwedzkim nacjonalizmie jest w tej książce niewiele. Autorka napisała dużo więcej chociażby o szwedzkich teoriach rasowych z XIX wieku, budowie państwa dobrobytu czy roli Szwecji w II wojnie światowej. Publikacja pokazuje jednak, że liberałowie obawiają się „utraty” Szwecji na rzecz sił niechętnych imigrantom.
Alternatywa dla Szwecji przedstawia siebie jako jedyną partię, która proponuje realistyczną politykę repatriacji imigrantów. Szwedzcy nacjonaliści uważają, że obciążać tamtejszy system może nawet blisko milion obcokrajowców, dlatego są oni gotowi nawet odbierać obywatelstwo osobom obcego pochodzenia.
Centrolewicowy włoski rząd Giuseppe Conte robi wiele, aby nie rozwiązywać problemu imigracji do Włoch, lecz zatrzymywać w nich nawet osoby przebywające nielegalnie. Ta polityka nie podoba się jednak „Braciom Włochom”, dlatego ich szefowa, Giorgia Meloni, skrytykowała rozpieszczanie cudzoziemców przybywających do jej kraju.
Europejskie Nacjonalizmy 